Boekpresentatie ‘Dan neem je toch een hond?’

Een kijkje in het leven met een onvervulde kinderwens

Voor de boekpresentatie van ‘Dan neem je toch een hond’ heb ik door middel van dagboekfragmenten geprobeerd een inkijkje te geven in het leven van iemand met een onvervulde kinderwens. Het zijn niet mijn dagboekfragmenten, maar ik zeg er voor de zekerheid maar bij: ‘Alle overeenkomsten tussen bestaande personen en personages berusten op louter toeval.’ 🙂

Januari 2015: Een nieuw jaar en tijd voor een nieuw begin. We hebben besloten voor een zwangerschap te gaan. Ik heb mijn eerste potje foliumzuur gekocht, spannend! Bijzonder om te bedenken dat er over een tijd een kleintje van ons is. Hoe zou het eruit zien?

April 2015: Helaas, niet zwanger!

Mei 2015: Weer niet zwanger, maar ok, het kwam toch niet zo goed uit nu.

Juni 2015: Ongesteld en vette buikpijn. Had zin in chocola en het was op, net als de tampons. Toch altijd beetje gênant als je in de supermarkt alleen chocola en tampons op de band hebt liggen. Gelukkig was het een caissière die begrijpt dat vast.

September 2015: Weer ongesteld, dus weer niet zwanger. Heb de cijfers maar even opgezocht: 30% is binnen drie maanden in verwachting, 70% binnen een half jaar, 80% na een jaar en 90% na twee jaar. We hebben dus nog even. Zolang we maar niet bij de 10% horen die niet binnen twee jaar kinderen krijgt.

Januari 2016: een jaar verder en nog niet zwanger. Ik had me zo verheugd op een kindje in het nieuwe jaar. De jaarwisseling was ook bagger, want had verwacht afgelopen jaar al zwanger te zijn. En kerst is helemaal niets aan als je zwanger wilt worden. Gaat alleen maar over wonderlijke zwangerschappen. Maar goed, een nieuw jaar en we gaan er met zijn tweeen voor. We hebben in ieder geval elkaar, dat is al heel mooi.

Maart 2016: lekker een weekendje weg geweest samen! Het leven met zijn tweeen is ook mooi. Hoewel al die kinderwagens op zo’n park toch wel zorgen voor kriebels. Maar wij konden wel lekker uitslapen en uit eten. Het heeft zo zijn voordelen geen kinderen.

Juli 2016: In de vakantie hadden we het over verhuizen. We willen eigenlijk wel wat anders, maar ja wat als je wel zwanger wordt. Waar willen we dan wonen? En wat als je niet zwanger wordt, dan wil je misschien ergens anders wonen. Lastig hoor! Je moet er rekening mee houden, maar je weet niet of het komt. Nog maar even afwachten dan.

Oktober 2016: Gisteren weer ongesteld, ik ben er zo klaar mee. Ik wil zo graag een kindje, maar het lukt niet en we kunnen er zelf niets aan doen. Kon je het zelf gewoon maar regelen, maar dat kan niet. Het leven is niet maakbaar, ook al denken we dat vaak wel.
We wachten nu al bijna twee jaar op een zwangerschap en begin me nu toch wel zorgen te maken. We hebben daarom besloten toch maar naar de huisarts te gaan. Dan weten we in ieder geval of er iets is en dan kunnen we daarna altijd nog besluiten wat we gaan doen. Ik had verwacht dat we nu al een kleintje hadden rondkruipen. De babykamer die nog steeds geen babykamer is wordt nu steeds confronterender. Voor mij is het anders dan voor mijn man merk ik, die maakt zich er niet zo druk over.

10 oktober 2016: We zijn naar de huisarts geweest. Ze legde nog even uit hoe het ook alweer werkt, best hilarisch. O werkt dat zo, vandaar dat we nog geen kinderen hebben.
We hebben een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Fijn dat we nu een stap nemen, maar ben ook doodsbang voor de uitslag. Wat als we geen kinderen kunnen krijgen? Ik moet er niet aan denken.

10 november 2016: Nou het zit erop. De gynaecoloog heeft allerlei onderzoeken gedaan. Wat naar is dat en als vrouw ben je toch echt wel de sjaak. Een man hoeft alleen maar wat in te leveren en klaar. Hij maakte grappen over dat hij er eerst lekker had zitten kakken, fijn voor de volgende die in dat hokje moest.
Zucht, mannen! Wij vrouwen krijgen de hele riedel met nare onderzoeken. Ik vind dat ik wel een groot cadeau heb verdiend nu.
Nu afwachten.

17 november 2016: We hebben de uitslag en het is niet goed. De kans op een spontane zwangerschap is heel erg klein. We hebben nog wel een kans met een behandeling. Het dringt nog niet helemaal tot me door. Ineens behoren we tot de categorie mensen die moeilijk kinderen kan krijgen en krijgen we een stempel ‘verminderd vruchtbaar’ en zijn we ineens ‘ongewenst kinderloos’.

18 november 2016: Ik kan het niet geloven. Van jongs af aan wilde ik moeder worden, een groot gezin. Met kinderen aan de keukentafel, gezelligheid in huis, dingen door kunnen geven. En nu is er een grote kans dat het nooit gaat gebeuren. Geen moeder worden, dat is gewoon geen optie voor mij. Ik heb er zelf geen invloed op en ik wil het zo graag. Onbegrijpelijk. Andere vrouwen krijgen zomaar kinderen en ik dus niet, ben ik wel een normale vrouw? Ik voel me een beetje mislukt als vrouw, want ik ben toch geboren om te baren? Ik ben zo verdrietig, ik weet niet hoe het nu verder moet, ik ga in bed liggen met de deken over mijn hoofd en ga alleen maar slapen.

20 november 2016: Net knallende ruzie. Mannen snappen er ook geen drol van. Hij praat totaal niet over wat hij voelt en is alleen maar bezig met in mijn ogen onnozele dingen. Komt gelijk met oplossingen en denkt al na over wat als we geen kinderen krijgen dan… Man! Daar kan ik toch nog niet over nadenken. Ik ben gewoon verdrietig en wil even bij je uithuilen zonder dat je wat zegt, kan dat ook? Zucht. Mannen!

20 november 2016: We hebben eens studie gemaakt van alle vruchtbaarheidsbehandelingen. Wat een mogelijkheden zijn er tegenwoordig, wat fijn dat we in deze tijd leven. Geen garanties natuurlijk. Mensen doen net alsof  IVF de oplossing is, terwijl de kansen op een zwangerschap ook dan nog klein zijn. En ik wil helemaal niet op deze manier kinderen krijgen, maar ja als het de enige mogelijkheid is, wat doe je dan? We moeten gelijk nadenken over wat we willen met eventueel restmateriaal. Wat een ethische dilemma’s komen erbij kijken. Want wat is volgens ons leven? Ik weet het niet zo goed. Hoe ver gaan we? En willen we gelijk starten of eerst even pauze en bezinnen. Vragen, vragen, vragen.

27 november 2016: Iemand vroeg naar hoe het ging en ik ging uitgebreid uitleggen hoe alles werkte met eicellen en zaadcellen. Toen ze ‘Bedankt voor je openheid’ zei, bedacht ik pas dat niet iedereen gewend is om hier open over te praten. Haha! Ik wil graag open zijn, maar blijkbaar kun je ook te open zijn. Arme vrouw, nachtmerries vannacht over ons.….

Vijf maanden later

7 april 2017: Na een bezinningsperiode hebben we nu besloten voor ICSI een vorm van IVF te gaan. Nu heb ik in ieder geval het gevoel dat we iets doen, dat we nu een kans hebben. Maar ik vind er geen bal aan. Wat naar om zo zwanger te moeten worden, dat had ik me toch heel anders voorgesteld. De koelkast ligt vol met medicatie. Ik heb  al  tig gaatjes in mijn buik van alle naalden. Ik schiet heen en weer in emoties door al die hormonen en voel me niet mezelf. Om de paar dagen moeten we naar het ziekenhuis om te checken hoe het ervoor staat. Ik moet steeds denken aan dat boek ‘Paaseitjes zoeken in het UMC’. Zo voelt het inderdaad wel een beetje, op zoek naar eitjes. Voel me net een kip. Er komt geen romantiek meer aan te pas, zwanger worden is een klinische en medische zaak. Gelukkig zit er dan iemand naast je in de auto die het luchtig houdt: ICSI, ICSI wat jij niet ziet en het is een…. Ei!

12 april 2017: Zag net een hele leuke vacature! Maar ja, wat als ik zwanger word, wat dan. Moet ik er nog rekening mee houden of niet? Ik houd er al jaren rekening mee, maar het schiet niet echt op natuurlijk. Lastig, lastig. Eerst toch maar richten op de behandeling dan.

21 april 2017: Morgen is de punctie en worden de eitjes geprikt. Ik kan dus niet slapen, heb al gehoord dat het vreselijk veel pijn doet. Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet.

22 april 2017: De oogst is binnen en we hebben zes goede eicellen! Ben dus best een goede legkip. Maar wat een spanning en wat een pijn. Het is maar goed dat de vrouw dit moet ondergaan, want mannen zouden dat sowieso nooit trekken. Alsof iemand van binnen met een mes door je heen gaat, wat naar. Lig nu op bed met een kruik, paracetamol, Netflix en natuurlijk kilo’s chocola. Wat zou de wereld zijn zonder chocola. Nu afwachten of er een bevruchting is en of er een terugplaatsing volgt.

23 april 2017: Hoe ga ik deze dagen doorkomen. Straks wordt er niets bevrucht en is het allemaal voor niets geweest. Straks zijn we gewoon geen goede match en komt er nooit een bevruchting. Wat moeten we dan. Pleegzorg? Adoptie? Daar wil en kan ik nog niet aan denken, het moet goed komen. Het moet.

24 april 9 uur: Ze kunnen zo bellen. Help, dit is alleen nog maar wachten op een telefoontje of er een terugplaatsing is. Stel dat het zo is, dan moeten we nog twee weken wachten.

24 april 11 uur: Jaaaaaa! Er is een terugplaatsing, ben zoooo blij! Op naar het ziekenhuis!

24 april 15 uur en ook wachtdag 1: Nou de terugplaatsing is achter de rug. Dat voel je amper gelukkig. We hebben de vier cellen gezien en een puntje gezien in mijn baarmoeder. Ben nu al verliefd, slaat nergens op natuurlijk. In principe ben ik nu dus zwanger, hoe bizar is dat. Ik leg nu al steeds mijn hand op mijn buik om te zorgen dat het zich welkom voelt en praat er tegen. Mijn man vindt dat gestoord, maar dat was ik toch al door al die hormonen. Ok, dat was ik ook al voor de behandeling.
Nu lekker slapen, ga alleen maar rustig aan doen de komende twee weken.

Wachtdag 2: help! Straks plas ik het er weer uit. Ze zeiden in het ziekenhuis dat het niet kon, dus nogal ireeele angst. Ze vergeleken het met een hagelslag dat in pindakaas ligt, dat valt er nooit uit. O, nu heb ik zin in een Snickerbroodje, pindakaas met hagelslag. Nu al cravings voor voedsel, ik ben echt zwanger.

Wachtdag 3: Voel van alles in mijn buik en lijf. Dan weer een lichte buikpijn, dan weer misselijk gevoel. Vanmiddag moest ik ineens heel hard huilen. Vanavond juist weer de slappe lach. Wat een drama die wachtweken, kan ik ook een winterslaap van twee weken krijgen?

Wachtdag 4: Vandaag vroeg iemand of ik kinderen had. Nee dus. Wil je ze wel? Eh.. Normaal gesproken zeg ik altijd nee, maar ik wil ze wel. Maar daar had ik vandaag dus juist geen zin in. Heb maar iets gemompeld over dat ik ze wel wilde, maar dat het er nog niet van kwam. Mensen, denk even na wat er achter zo’n vraag kan zitten voordat je hem aan een onbekende stelt.

Wachtdag 5: Gruwelijk wat is dit irritant. Ik word helemaal gek en dan te bedenken dat er mensen zijn die niet eens door hebben dat ze zwanger zijn of per ongeluk zwanger worden. Hoe kom ik deze dagen door?

Wachtdag 6: Vandaag in de kerk ging het weer alleen over gezinnen. Dat is toch echt de norm blijkbaar. Mensen met gezinnen zoeken elkaar op en praten vaak als ik erbij sta alleen maar over hun kinderen omdat ze dat met elkaar gemeen hebben. En ik maar denken dat we samen kerk zijn omdat we Jezus willen volgen. Blijkbaar praten mensen liever over hun kinderen dan over Jezus.

Wachtdag 7: Google weet in ieder geval dat ik zwanger wil worden gezien al mijn zoektermen. Zo vervelend dat de symptomen van een zwangerschap grotendeels hetzelfde zijn als bij een menstruatie. Wel fijn om ervaringen van anderen te lezen.

Wachtdag 8: Natuurlijk is er weer een collega zwanger, van kind twee. Zo niet eerlijk. Ik weet nog dat ze kind 1 kreeg en ik al verdrietig was dat ik nog steeds niet zwanger was.

Wachtdag 9: Ik denk niet aan de vraag of ik zwanger ben, ik denk niet aan de vraag of ik zwanger ben, ik denk niet aan de vraag of ik zwanger ben.
Zal ik toch maar stiekem een test doen? Maar ja de uitslag is dan niet betrouwbaar. Ik word gek!

Wachtdag 10: het is bijna Moederdag, hoe mooi zou het zijn als ik dan zwanger zou zijn. Al die reclames in het kader van Moederdag, geef mij dan ook maar een mooi cadeau. Vind dat ik ik die sowieso wel verdiend heb. Heb lichte buikpijn, menstruatiepijn of….

Wachtdag 11: Ah, zo lief. Spontaan verrassingsetentje met manlief! Nu het nog kan. Zonder kinderen samen zijn heeft ook voordelen. Goed om dat zo nu en dan te beseffen.

Wachtdag 12: Wat een gezeik op mijn werk, ik wil geen stress in deze periode. Waarom moeten ze me dan die stress bezorgen. Grrr. Eerst maar weer liggen en slapen dan. Nog steeds buikpijn.

Wachtdag 12: mag bijna testen… Durf niet meer. Voel ik al wat? Zijn dit premenstruatieklachten? Hallo, ben je daar nog embryo?

Wachtdag 13: Zucht…

Wachtdag 14: Neeeee! Ongesteld. Ik voel me zo verdrietig. Al die moeite voor niets! Ik had zo gehoopt zwanger te mogen zijn op Moederdag. En nu zit ik daar weer met mijn stomme lege buik. Ik kan ook niets, niet eens zwanger worden, wat ben ik nou voor vrouw. En waar is God dan nu? God, ik ben zo verdrietig, waarom doet u niets? Waarom wij niet en waarom wel dat buurmeisjes verderop van 15. Zo niet eerlijk. Ik moet er niet aan denken nog een keer zo’n behandeling te moeten ondergaan, maar ja hebben we een keuze? Hoeveel kunnen we aan? Eerst maar even een pauze.

Drie maanden later

29 juli 2017: Leuk toch met mensen afspreken. Ging alleen maar over hun kinderen. Er zijn meer dingen in het leven mensen! Althans in mijn leven. Misschien houdt je leven wel op als je kinderen krijgt. Misschien moet ik toch blij zijn dat ik geen kinderen heb. Toch ook wel eens leuk om over na te denken.

26 augustus 2017: Ik kan zo pissig worden om wat mensen soms zeggen, vast goedbedoeld hoor maar toch. ‘Misschien heeft God een ander plan voor jullie.’ Moet je je voorstellen dat iemands kind overlijdt en ik dan zeg: verdrietig, maar weet je, God heeft vast een ander plan met jullie. Dat kun je niet zeggen nee. Nou bij mensen met een sterke kinderwens kun je dat ook niet zeggen. Want ons kind bestaat allang in onze gedachten en harten. Bovendien geloof ik niet dat God zo regeert. Het is gewoon deze onvolmaakte wereld waar verdriet is en onrecht. God is net zo verdrietig als wij dat wij geen kinderen krijgen. We zijn geneigd dingen goed te praten als er verdriet is en God te verdedigen: Hij heeft hier vast een bedoeling mee. Maar dat hoeft niet. Je mag verdrietig en boos zijn en je waarom-vragen stellen. Zelfs Jezus deed dat.

Als je niet weet wat te zeggen, dat is prima. Zeg niets, stil zijn mag. Soms schieten woorden te kort. Maar zwijg het ook niet dood en vraag er wel naar, maar dan zonder advies. Luisteren is genoeg.

Lees de tips voor de omgeving uit het boek hier.