Blog Mirjam: Wat nou als…

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Voor ons zeker: na bijna een jaar ‘proberen’ en ongeveer een half jaar ziekenhuis gaan we nu (hopelijk) bijna de eerste terugplaatsing krijgen. Er liggen 13 embyro’s op ons te wachten in het ziekenhuis, een mooi getal waar wij zelf nog steeds van onder de indruk zijn. Eindelijk een echte kans!

Vanaf het begin van ons traject zijn we open geweest over wat we meemaken. We vinden het niet erg als anderen ons vragen hoe het ermee gaat en waar we staan. Wanneer we ons verhaal doen, dan roept dat eigenlijk steevast vragen op voor anderen. Zo ook toen we het nieuws over de 13 embryo’s vertelden. ‘Wat nou als.. je in de eerste poging zwanger raakt en 12 embryo’s overhoudt?’

De ‘wat nou als’-vragen komen bij anderen vaak meteen op:
‘Wat nou als.. het in Nederland niet lukt, ga je dan naar een ziekenhuis in het buitenland?’
‘Wat nou als.. je zwanger bent, hoe houd je dat dan geheim?’
‘Wat nou als.. iedereen weet dat je zwanger bent, maar je krijgt een miskraam?’ ‘
‘Wat nou als.. het helemaal niet gaat lukken?’

Toen we hoorden dat een natuurlijke zwangerschap voor ons niet waarschijnlijk was, hebben we nagedacht over hoe we het traject vorm wilden geven en welke basisprincipes we hebben. We willen alleen kinderen van elkaar krijgen, geen donorkinderen of adoptiekinderen. We willen niet eindeloos lang doorgaan in dit traject en we willen ons leven er niet volledig door laten beheersen. En één van de belangrijkste voor ons is dat we denken dat God ook door medisch ingrijpen een wonder kan doen en dat we dit traject in Gods hand willen leggen. Deze basisprincipes nemen we mee in de beslissingen die we maken en daarnaast denken we niet na over dingen die nog niet van toepassing zijn. We denken bijvoorbeeld nog niet na over wanneer we mensen vertellen dat ik zwanger ben voordat ik daadwerkelijk zwanger ben. We doen het stap voor stap, omdat het anders te veel is om te verwerken.

De enige ‘Wat nou als…’- vraag die bij mij zelf nog wel eens op komt, is: ‘Wat nou als.. het allemaal normaal was verlopen?’ Die vraag komt vooral naar boven wanneer mensen in onze omgeving vertellen dat ze in verwachting zijn of dat hun kind is geboren. Ik ben niet jaloers en gun het iedereen van harte, maar vraag me op die momenten wel af hoe het was geweest wanneer wij ook op de natuurlijke manier in verwachting zouden kunnen raken. Hoe zou mijn leven er dan nu uitzien, waar zou ik dan nu staan? Die vragen stemmen verdrietig en het is elke keer weer nodig om ze te verwerken en bij God neer te leggen. Hij weet als enige hoe ons leven eruit gaat zien en ik wil op Hem vertrouwen. Onze eerste echte kans om in verwachting te raken wil ik dan ook ingaan met dit lied in gedachten:

‘Dus richten wij onze harten naar boven
Vertrouwen wij op de God die wij loven
Niemand die ons uit Uw handen kan roven
Een machtige rots, onze schuilplaats is God’

Mozaïek Worship – Onze schuilplaats is God