Een onvervulde kinderwens

                         Blog door Esther

Over IVF, gestaakte behandelingen en hartzeer, maar ook over opstaan en doorgaan met Gods kracht.

‘En waarom probeer je geen IVF?’,
vraagt de gynaecoloog mij op een vrijdagmiddag, misschien net voor ze weekend gaat vieren. Ik schrik van die vraag en kijk mijn man vragend aan. Ik weet niet wat ik moet antwoorden, wil zo graag schreeuwen dat ik dat nooit heb gewild en mezelf heb beloofd dit nooit te doen. Maar ik klap dicht en blokkeer. Ik probeer een zinnig antwoord te formuleren maar voel me onder druk gezet. ‘Ehmmm…, omdat ik dat niet wil. Ik wil op een natuurlijke manier kinderen krijgen, en anders maar niet. En ik ben bang voor inwendige onderzoeken en naalden’.

Ze antwoordt daarop met: ‘Ach, dat stelt allemaal niets voor. Je voelt er amper wat van. En als het lukt heb je een baby! Ons ziekenhuis heeft zeer veel succesverhalen!’

Ik voel me nog meer onder druk gezet, maar tegelijkertijd bekruipt me ook een gelukzalig gevoel, een roze wolk, een baby. En dat alleen maar door een paar injecties en zo? Maar als het niet lukt ? Wat dan? En hoe zit het ethisch? Heeft de Bijbel er nog wat over te zeggen? Kan ik dit wel verenigen met mijn geloof? Duizend vragen gaan tegelijk door mijn hoofd. Ik voel me wegzinken in een moeras van duizend vragen. ‘Als jij het wilt, dan gaan we ervoor’, verbreekt mijn man de stilte. ‘Wil je het ?’
Zowel mijn man als de gynaecoloog kijken me vragend aan.
‘Ja’, hoor ik mezelf vertwijfeld zeggen. Maar mijn hoofd en hart hebben ruzie.
‘Mooi, dan plannen we meteen de afspraak voor de eerste injectie’, zegt de gynaecoloog vastberaden. Terwijl ze de agenda checkt voel ik tranen opkomen, maar ik slik ze weg.

‘Valt reuze mee,  voor je het weet is het gebeurd’, zegt de verpleegkundige terwijl ze de injectie voorbereidt. Ik denk terug aan mijn kindertijd, toen ik al zo bang was voor naalden. Ik kijk de andere kant maar op en voel een minuscuul prikje. Dat viel me inderdaad alles mee. Voor ik het besef sta ik weer buiten. ‘Kom, we gaan nog even de stad in, thee kopen’, zegt mijn man. Ik denk dat afleiding soms wel goed is en ga mee. Nadat ik de thee heb afgerekend en in mijn tas stop voel ik een rare soort benauwdheid opkomen, vreemde hartkloppingen en een druk op mijn borst. Ik hoop niet dat dit al zo snel bijwerkingen zijn van de hormooninjectie. Ik probeer me op iets anders te focussen. Maar het lukt niet, de benauwdheid wordt erger. Bij de Kamer van Koophandel waar we nog even wat moesten regelen, voel ik me erg beroerd en wil snel naar huis.

Thuis zet ik mijn nieuwe thee. Vruchtenthee. Vruchten. Vruchtbaar.
Ik denk aan de kleine kans en IVF. Maar in het weekend daaropvolgend verergeren de benauwdheid en de hartkloppingen waardoor ik zelfs op de huisartsenpost en daarna de Spoedeisende hulp beland. ‘What in the world’ hebben ze in mijn arm gespoten?

Terwijl de verpleegkundige deskundig mijn hartslag en ademhaling monitort met overal plakkertjes op me, probeer ik mijn ademhaling onder controle te krijgen maar het lukt niet. ‘Bent u ergens allergisch voor?’, wordt me gevraagd terwijl er meerdere witte jassen mijn bed omringen. ‘Niet dat ik weet, oh ja, voor gras…hooikoorts…. en, ik heb een injectie Lucrin gekregen, en daarna is deze ellende begonnen.’ Mijn man kan het allemaal niet meer aan en zegt: “Dit is teveel. Ik besluit nu voor jou en mij dat we niet doorgaan met het IVF-traject. Kinderen zijn me veel waard, maar niet zoveel dat ik mijn vrouw ervoor opoffer.’ Hij dacht dat ik doodging. Ik sputter tegen en zeg dat ik heus niet zomaar doodga. Maar hij houdt voet bij stuk. Ik voel een vreemd soort opluchting. Maar ook verdriet. Ik voel me opeens ook vrij. Vrij om geen kinderen te ‘mogen’ hebben. En ik voel blijdschap. Dat hij van me houdt, ook zonder kinderen. Het is een hele vreemde overgang.

Ondertussen moest ik nog een paar uur in het ziekenhuis blijven. Uiteindelijk zijn er geen erge dingen geconstateerd. Misschien was  het een allergische reactie op de injectie met hormonen.
De gynaecoloog neemt het me niet in dank af dat ik niet verder wil met IVF. De bijwerkingen vallen volgens haar best mee. En dat ik op de Spoedeisende Hulp belandde is volgens haar helemaal niet perse door de hormonen. Ik voelde me een aansteller door haar woorden.

Ik heb nog een paar maanden last gehad van de lichamelijke problemen door de injectie. Hartkloppingen en kortademig. Ook al was dit volgens de artsen onmogelijk. En ik ben heel vaak verdrietig geweest omdat ik mijn kinderwens weer voor me uit moest schuiven. Ik huilde vaak in eenzaamheid en deelde mijn verdriet met God alleen. Ik had niet de moed om anderen erbij te betrekken. En toch was Hij genoeg. En dat is Hij nog steeds. Ik voel me door alles heen gedragen door Hem. Bij Hem en in Hem ben ik compleet, met of zonder baby. Je vraagt je misschien af of ik geen adoptie of pleegzorg heb overwogen. Maar dat is weer een verhaal voor een andere keer.

 

Esther en haar man hebben ervoor gekozen om niet door te gaan met IVF-behandelingen. In haar blog wil ze haar ervaringen delen over leven met een onvervulde kinderwens. Hoe zij ermee om (zijn ge-) gaan, wat het met hen doet en  hoe ze God hierin betrekken