Ik had nog zo gezegd: geen bommetje!

                                                                                                                                                                                                                             Blog Marianne

Iedereen in mijn omgeving opgepast! Ze zijn er weer: hormonen, hormonen en straks nog meer hormonen. Kleine onvoorspelbare dingetjes die via een injectienaald zo mijn lijf ingaan. Wanneer ze toeslaan weet je nooit. En hoe? Dat is ook een verrassing. Het ene moment zorgen ze voor nog meer zin in choco… uh cherrytomaatjes. Het andere moment zetten ze hun straalkachel op standje sauna aan.

Maar manlief zijn favoriet, dat zijn de dynamietstaafjes die deze hormonen hebben (dan moet hij spontaan altijd even de hond uitlaten).
Ze zorgen voor een flinke ontploffing zonder geldige ontsteking. Althans, dat weet ik ná die explosie. Op het moment zelf vind ik die ontploffing natuurlijk volledig terecht. Ik last van hormonen…. dan hij ook! Gedeelde smart is halve smart. Of nog zo’n geijkte opmerking: alles voor het goede doel.

Maar goed. Na die explosie weet ik dus wel dat het niet zo terecht was. En dan komt het laatste gevolg van die hormonen: het openen van de sluizen. Fantastisch, die huilbuien: tissues klaar en huilen maar.

Degenen die mij kennen, weten dat ik best wel een control freak ben. Geen handige combinatie met een vruchtbaarheidsbehandeling en al die hormonen. Want het lastigste aan dit alles vind ik dus dat ik er totaal geen controle over heb.

Als ik later weer alleen op de bank zit, voel ik mij behoorlijk rot en gaan er allemaal gedachten door me heen: ‘Waarom doe ik toch zo? En waarom kan ik het niet bedwingen? Stress wil ik juist vermijden, maar ik creëer het op deze manier zelf. Daar komt ook nog eens bij dat het best tegennatuurlijk blijft. Ik pomp dit allemaal maar in mijn lijf. Natuurlijk weten we waarvoor we het doen, maar toch. Wat nou als dit weer voor niks is. Voor jan nop…’

Deze modus probeer ik snel weer uit te zetten en ik zet (lekker hard) muziek aan. En nog geen minuut later zing ik, met tranen in mijn ogen, een prachtig lied van  Tim Hughes mee:

‘Only You can move the mountain
Only You can heal our land
Christ alone, our hope and glory
Christ alone in You we stand’

Het lied raakt mij enorm. Rondom alles met Covid-19, maar ook voor mijzelf nu in deze situatie. God kan bergen verzetten. In Hem is mijn hoop, mijn vertrouwen. En ik weet dat Hij ons kracht geeft om met dit alles om te gaan.
Dit klinkt misschien heel gemakkelijk, maar geloof mij, dit ervaar ik echt niet altijd zo. Later zal ik daar nog over schrijven, maar op dit specifieke moment geeft het mij energie. De hormonale modus staat weer uit (al is het eerder stand-by).

Wanneer manlief weer thuiskomt geef ik hem een knuffel. En we gaan weer door. Even lekker bijpraten tijdens het koken voordat ik de volgende lading feestvierende hormonen klaar maak. Ik ben benieuwd wat voor ‘feestje’ ze nou weer gaan bouwen in mijn lijf. Kom maar door!

Marianne heeft al een aantal vruchtbaarheidsbehandelingen achter de rug. Nu zijn zij en haar man gestart met de laatste ICSI-poging in Duitsland. Via haar blog wil ze haar ervaringen delen. Ze geeft een inkijkje in hoe hun leven eruit ziet met de behandelingen en hun (nog) onvervulde kinderwens. Hoe zij ermee omgaan, wat het met hen doet en  hoe ze God hierin betrekken.