Bingokaart

Door Marianne

Veel mensen houden wel van een gokje.

Of het nu gaat om wat euro’s in een grijpmachine, een leuke buurtbingo, meespelen met de postcodeloterij of een avondje naar het casino. Het uiteindelijke doel is dat je hoopt wat te winnen.
Oké ik beken, hier is dat ook wel een beetje zo.  Wij spelen mee met postcodeloterij. Toen wij net meespeelden hebben we de welbekende fiets gewonnen. Maar daarna zijn  we nooit verder gekomen dan het winnen van Fairtrade chocolade (maar hee, je hoort mij niet klagen).
Dus ik begrijp wel dat een gokje wagen best leuk kan zijn. Van de casino’s ben ik zelf niet zo’n liefhebber. Eén keer ben ik er geweest met manlief en wat vrienden. We hebben toen ook een poosje bij de roulettetafel gestaan. In mijn Jip en Janneke taal: Dat is zo’n ronddraaiend rad met rode en zwarte vakjes. Je kan inzetten op één kleur, het balletje wordt in het rad gegooid en dan is het wachten. Wordt het rood of zwart, wordt je inzet verdubbeld of raak je alles kwijt.

Na drie weken hormonen spuiten (ruim 45 injecties in totaal), vijf weken hormonen snuiven, een stuk of zeven echometingen en een punctie later is het eindelijk zover. De dag waarop we horen hoe het in het lab is gegaan. Vijf dagen daarna is dan de terugplaatsing, maar eerst het zenuwslopende wachten op dat telefoontje. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Dit is het dan, de laatste poging. Ik denk terug aan de afgelopen jaren. Het hele IVF-traject is niet iets wat je ‘even’ doet. Elke keer de spanning, teleurstellingen, het wachten, de hoop en de onzekerheid.  En succes is niet gegarandeerd, zoals wel vaak wordt gedacht. Ik zie het meer als die roulettetafel. Wordt het rood of zwart. Verdubbelen of alles kwijt.

Half 9 ’s ochtends, telefoon. Het kinderwenscentrum. Ze noemt haar naam en enkele ogenblikken is het stil. Op dat moment komt het besef dat het balletje wel eens fout kan vallen.
‘We hebben helaas slecht nieuws voor u’.
Het balletje is gevallen op zwart.

Op dat moment staat alles stil. De hoop is weg en we weten dat alles gaat veranderen. Ik ben op, leeg, lamgeslagen… Ik weet niet hoe ik mij voel en hoe ik moet reageren. Dat geldt ook voor onze omgeving. Er komen goedbedoelde maar niet altijd even tactische opmerkingen.Met een lach en heel veel tranen heb ik het daar met mijn goede vriendin over. Dat ik haast al wel de opmerkingen die we gaan krijgen in kan vullen. Daar zie ik zo ontzettend tegenop. En dat ik daarom liever mensen en het gesprek ontwijk. Daarom  hebben we speciaal voor die momenten iets ontwikkeld: de foute opmerkingen bingo!

Stel je voor. Je bent in gesprek en je krijgt de opmerking: ‘Je mag die van mij wel eens lenen hoor’.
Of: ‘Dan was het jullie niet gegund’.
Of: “Ach, de zus van een vriend dacht ook dat het niet lukte. Ze waren met wat anders bezig en zo opeens was ze toch zwanger!’
Of: ‘Kinderen hebben is ook niet zaligmakend!’
In plaats van dan stil te vallen, te zoeken naar woorden, hard op je tong bijten en je tranen weg te drukken, roep je: ‘Ho! Wacht even! Ik pak even mijn bingokaart, deze opmerking had ik nog niet. Nu nog maar 2 en dan heb ik bingo.’ Ik zie het al helemaal voor me. Wat zou dan de prijs zijn?

Met dat soort humor haal ik soms de ergste druk van de ketel. Maar wat kost mij dat ontzettend veel energie op dit moment. Het is gigantisch zwaar, niet uit te leggen en gelukkig is dit voor de meeste mensen ook niet te begrijpen. En daardoor is ‘het juiste’ zeggen ook zo moeilijk.

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen’, dat is ook een antwoord. Want er zijn geen woorden voor. Vergoelijken, verklaren of verzachten dat kan niet. Laat maar weten dat je aan diegene denkt. En zorg ervoor dat het geen bingo wordt.