Ervaringsverhalen

Charissa en Egbert

Ervaring: Pleegzorg

In 2012 begonnen mijn man en ik met pleegzorg. Een beetje aarzelend omdat we niet goed wisten of het bij ons samen zou passen. We kozen daarom voor de deeltijdvariant. Twee jongetjes van 5 en 7 jaar kwamen maandelijks een weekend bij ons logeren. Ik leerde naast hen, hun ouders kennen en hun levensverhaal. Ik realiseerde me dat er vaak al heel veel in de kindertijd van ouders misgegaan is, waardoor het met hun eigen kinderen ook mis kan gaan. Na twee jaar was de situatie bij de jongens thuis weer redelijk stabiel. We zijn toen gestopt met de pleegzorg voor de twee jongens en durfden nu ook voor de voltijdvariant te kiezen.

Het gevolg was dat er in september 2014 een jongetje van 7 voor onze deur stond om te komen spelen. En inmiddels woont onze regenboogprins al vier woelige jaren bij ons. Het waren vier tropenjaren, vol verdriet, woede en rouw voor de jongen. Aan de orde van de dag waren angst om afscheid te moeten nemen, angst om niet ergens bij te horen en verdriet en boosheid om mensen die hij niet meer kon zien. Op school werd onze prins een ‘lastig kind’ en een ‘buitenbeentje’. Zijn hele wereld stond op zijn kop en stortte in leek het wel.

Iedere dag kregen wij lessen in liefde van de prins. Uiteraard probeerde hij ook ons tegen zich te krijgen door onze boosheid en zwakte op te zoeken. Vele keren zat ik ‘s avonds ontmoedigd op de bank. Vele malen was mijn man of ik achtervanger om de ander te helpen goed te reageren op de prins. ‘Rustige stem gebruiken, consequent blijven’, ik weet niet hoe vaak ik deze woorden heb gehoord en gebruikt. De inhoud en betekenis van ‘Traumasensitief opvoeden’ hebben we beiden leren kennen en toepassen.

Naast hem kregen we ook (pleeg)familie en hulpverleners overgedragen. Er hing en hangt nog steeds een enorme organisatie om hem heen. Zijn moeder woont hier, zijn zusje daar en de psychiater controleert hem regelmatig. Er zijn vaak gesprekken op school nodig. Wekelijks zijn we aan het plannen, bezoeken en gesprekken voeren.

Het is geen eenvoudige klus, maar wel een rijke. Want iedere dag verrast de jongen ons ook met zijn humor, zijn eerlijkheid en zijn fascinaties. Ik heb er vele blogs over geschreven. Onze pleegzoon heeft ons zoveel geleerd en ons leven zo verrijkt. Hij ontroert mij dagelijks. Zijn geheel eigen kijk op het leven, op geloven en op allerlei levensvragen zetten mij op het andere been en helpen me om wijs te worden. Iedere dag geniet ik van zijn verzinsels, zijn prachtige ogen en zijn omhelzingen.

Het ‘traumasensitief’ leren reageren heeft al zoveel opgebracht. Niet alleen voor hem, maar ook in mijn dagelijks werk in het onderwijs heb ik baat bij deze training.

Zou ik je pleegzorg aanraden? Niet zomaar. Denk er goed over na en wees realistisch in je verwachtingen van een kind. Als je er echt tijd en ruimte voor wilt en kunt maken en je het kind ook zijn biologische familie en vrienden die er al waren gunt, dan krijg je er een wereld bij die je anders nooit had gekend.  En je geeft een kind de kans om zijn kracht weer terug te vinden. En dat is een groots geschenk.

Mocht je het leuk vinden om mijn verhalen over onze pleegzoon te volgen?

Check www.broedgebied.nl (zoek op regenboogprins) of volg mijn fotoverhaal over hem en mijn man op Instagram

Esther

Ervaring: Na jaren wachten toch spontaan een kindje gekregen. Wilde graag een tweede, maar verdrietig genoeg niet gekomen.

Het verhaal van Esther

Huisje boompje beestje. Ik had altijd bedacht dat mijn leven er zo uit zou zien. Relatie, trouwen, even werken en dan kinderen. Maar het ging even wat anders. Na 2,5 jaar huwelijk (2003) hebben we ons verlangen naar het krijgen van kinderen naar elkaar uitgesproken. Ik had er een sterker verlangen naar dan mijn man, maar vanaf die tijd ‘mocht’ het gebeuren. Helaas bleef ook na 2 jaar een zwangerschap nog steeds uit en besloten we naar de huisarts te gaan. Die verwees ons door naar het ziekenhuis. Uit de onderzoeken in het ziekenhuis kwam naar voren dat er niets aan de hand was. Ze adviseerden ons gewoon weer naar huis te gaan en af te wachten. Er gingen jaren van wachten voorbij, geen zwangerschap, geen kleine baby in onze armen.

In ons verlangen naar een kindje brachten we onze kinderwens in gebed bij God omdat we geloven dat Hij de Schepper is van nieuw leven. We worstelen jarenlang met de vraag wat God hierin met ons wil. Ik ben veel ongeduldiger dan mijn man. Ik wilde gewoon graag kinderen. Ook al weten we zeker dat ons geluk niet afhangt van het wel of niet krijgen van kinderen; alleen God kan ons echt geluk geven. In de jaren namen we regelmatig de tijd om te bidden en te vasten. Wat wil God? Wat is de volgende stap? Gaan we wel of niet naar het ziekenhuis? Eigenlijk was de conclusie telkens weer dat we niet naar het ziekenhuis gaan, maar wachten op de tijd dat God een kindje geeft. Mijn man voelde dat sterker dan ik en dat maakte het soms lastig voor mij. In mijn ongeduld wilde ik wel behandelingen starten terwijl mijn man sterk het gevoel had dat we moesten wachten. Toch bleven we altijd de overtuiging houden dat God ons wel een kindje ging geven.

Op een gegeven moment waren we op vakantie en praatten we over onze kinderwens. Toch maar eens de stap zetten naar het ziekenhuis? We baden tot God of Hij tot ons wilde spreken en lazen vervolgens Genesis 18 over Abraham en Sara – over lang wachten gesproken. ‘Toevallig’ was deze tekst op die dag ook aan de beurt in ons dagboekje. Wat moesten we daar nu mee? Zou God ons binnen een jaar óók een kind geven? We hadden gebeden en kregen deze tekst. We gaven het aan God en besloten om ons verhaal met anderen te delen en hen te vragen om mee te bidden.

In de maanden daarna kregen we via verschillende mensen beloftes en aanmoedigingen. Concreet zou dit betekenen dat er voor januari 2008 een zwangerschap zou moeten zijn. Het werd 2008, maar geen zwangerschap. Teleurstelling en verdriet. Hadden we God dan zo verkeerd begrepen? Wat moesten we hiermee? Wederom namen we de tijd om na te denken en te bezinnen, om te zoeken en te vragen. We voelen dat we nog niet naar ziekenhuis moeten gaan. We hebben daar geen rust over.

In 2009 veranderde er iets. Ik merkte dat ik toch wel graag de stap naar het ziekenhuis wilde zetten. In die tijd sprak mijn man met een goede vriend die hem vroeg wat hem ervan weerhield om naar het ziekenhuis te gaan. Door deze vraag en antwoorden kwam er ruimte bij mijn man om na te denken over de optie ziekenhuis. Uiteindelijk namen we de stap en in de zomer van 2009 hadden we de eerste IUI behandeling. Een zwaar en intensief traject. Na 3 behandelingen was er nog steeds geen zwangerschap. Was dit wel onze weg? We namen een pauze. Na een maand bleef een menstruatie uit en bleek ik spontaan zwanger! Wow, we konden het bijna niet geloven maar het was echt zo. In september 2010 werd onze zoon geboren.

We dachten dat er na een spontane zwangerschap wel een 2^e zou komen. Helaas is dat niet gebeurd. Toen onze zoon 2,5 jaar was, zijn we opnieuw begonnen met IUI-behandelingen en uiteindelijk IVF-behandelingen. Een intensieve tijd zonder het gehoopte resultaat. IVF vonden we eerst een stap te ver maar we hebben daar uiteindelijk toch wel voor gekozen. Tijdens het hele traject hebben we geleerd hoe belangrijk het is om te blijven praten en dicht bij elkaar te blijven. Wat we meenemen is dat wij als mensen geen kinderen kunnen maken, uiteindelijk is God toch echt de Schepper van nieuw leven.

We zijn superblij met onze zoon en houden veel van hem. We willen graag dat hij weet dat hij genoeg is, hoewel hij graag een broertje of zusje zou willen. We zijn daar open over en hij weet hoe het zit. Het missen van een 2^e kindje is iets wat we hebben moeten verwerken en een plekje hebben moeten geven. Wat ik lastig vind is om te horen dat anderen kinderen ‘nemen’, of ‘plannen’ wanneer ze een kind willen. “Dat is makkelijk”, denk ik dan. Tegelijk merk dat het makkelijker wordt om met dergelijke opmerkingen om te gaan. Ik voel de pijn, laat het bewust toe en kan dan weer verder. Blijkbaar een stuk verwerking en een stap verder. We hebben nu rust en vrede met onze situatie. Hoewel ik merk dat ik me soms ga verdedigen omdat we ‘maar’ 1 kind hebben. Maar dat wil ik helemaal niet, het is gewoon goed zo. God is bij ons en we zijn blij met elkaar.

Lydia

Ervaring: Na jaren wachten toch spontaan een kindje gekregen. Wilde graag een tweede, maar verdrietig genoeg niet gekomen.

Het verhaal van Lydia

Ik ben nooit een typisch poppenmeisje geweest. In vriendenboekjes schreef ik niet dat ik later “moeder” wilde worden. Maar het hebben van een gezin zag ik altijd wel voor me in de toekomst. Ik zag de kinderen van mijn broers opgroeien en ging er altijd vanuit dat ik ook ooit een klein mensje in mijn armen mocht sluiten. Na jaren wachten op een zwangerschap en inmiddels de nodige onderzoeken werd ik toch spontaan zwanger. Wat een wonder, na jarenlang wachten toch nog spontaan zwanger zijn.

De zwangerschap was een heerlijke tijd. Genieten van dat kleine mensje in mijn buik. Tegelijkertijd was ik me er heel erg bewust van hoe bijzonder het was. Wat als het verkeerd zou gaan? Zou ik dan ooit nog een keer zwanger raken? Bovendien wist ik ook dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ik dit mocht meemaken. Eén keer was al een wonder, maar ook nog een tweede keer zo’n wonder? Gelukkig kon ik mijn angsten en hersenspinsels goed van mij afzetten. Alles ging voorspoedig en onze kerngezonde dochter werd na 9 maanden geboren.

De eerste jaren vlogen voorbij, ze ontwikkelde zich van een klein frummeltje naar een mensje met een eigen wil. Prachtig om te zien, maar ik keek ook om me heen. Broertjes en zusjes werden geboren, gezinnen werden groter en groter. Wat zou het mooi zijn als ons dochtertje ook een broertje of zusje zou krijgen. Leuk voor nu, maar vooral voor later. Ik gun haar zo een goede band met een broer of zus, een bloedband die overal dwars doorheen gaat, ook als je misschien elk een eigen weg gaat. Je komt uit het zelfde nest, je hebt een gemeenschappelijk verleden, je deelt een basis voor het leven.

Dan maar weer het medische circuit in? Weer die onderzoeken? We zijn inmiddels allebei ouder dus minder kans op zwangerschap. Mijn man was heel stellig; “als het de bedoeling is dat wij nog een tweede kindje krijgen zal dat heus gebeuren. Net zoals bij de eerste keer.” Hij wil genieten van een prachtig geschenk dat we hebben gekregen en zich niet focussen op het kindje dat we niet hebben. Ik vond het moeilijk en kon het niet zo gemakkelijk loslaten. Inmiddels gaat het beter en accepteer ik enigszins dat ons gezin blijkbaar uit 3 mensen bestaat: 3 musketiers die samen de wereld ingaan. Toch merk ik dat het hebben van 1 kind blijkbaar niet ‘normaal’ is in onze maatschappij. Mensen vragen soms ronduit: “En wanneer komt de volgende?” Wat een rare vraag eigenlijk, vraag je dit ook aan iemand met 3 of 4 kinderen?

Langzamerhand doe ik de baby- en peuterspullen het huis uit. Ik heb zoveel dingen nog bewaard, want stel je voor… Maar ik besef dat alles bewaren voor ‘misschien’ of ‘ooit’ ook niet echt helpt. Nog steeds stilletjes hopend, geef ik de spullen met een lach en een traan weg aan vrienden en bekenden. Ik geniet ervan als zij nog zoveel gebruikmaken van al die spulletjes die ik ooit met liefde heb gekocht. En ach, als we dan ooit toch nog opnieuw weer een baby-uitzet moeten aanschaffen dan is Marktplaats er ook altijd nog.

Nataschja

Ervaring: adoptie

Het verhaal van Nataschja

We hebben altijd samen het gevoel gehad om ooit een kindje te adopteren, om het een echt gezin te geven met alles wat daarbij hoort. Toen bleek dat zwanger worden voor ons erg lastig zou worden en er een grote kans is dat mijn man een erfelijke ziekte overdraagt, hebben we besloten om alleen nog te gaan adopteren. De hele voorbereiding was lastig en soms vervelend, maar achteraf gezien ook heel goed. Je wordt op het ergste voorbereid, zodat je er niet te makkelijk over gaat denken. Zo moet je goed nadenken welke “special needs” je als ouders wel en niet aan zou kunnen,  daar heb ik het wel even heel moeilijk mee gehad. Het voelde verkeerd om zelf te “moeten” kiezen welke “special needs” wel en welke niet welkom zouden zijn bij ons. Gelukkig konden we dat aangeven en hebben we gedacht dat net als bij zwanger worden, weet je toch niet of het kindje helemaal gezond zal zijn.

Na een korte wachttijd mochten we ouders worden van een zoon en een dochter van toen 7 en 4 jaar. Dat is al oud en daarin waren we ook een uitzondering, maar we hebben van te voren duidelijk gemaakt dat we graag voor die kinderen wilden zorgen, waar de mensen niet voor in de rij staan. Wij vinden dat ook de wat oudere kinderen een kans op een gelukkig gezin verdienen en niet alleen de hele jonge baby’s. En tot op de dag van vandaag zijn we reuzeblij dat we ja gezegd hebben tegen ONZE kinderen.

Het heeft ons echt wel een jaar gekost om een nieuw gezinsritme te vinden en ook eerlijk gezegd de gebruiksaanwijzing te begrijpen van onze kinderen, want die krijg je er niet bij. Maar niet alles gaat en ging reuze makkelijk. Je moet sterk in je schoenen staan en vooral ook flexibel zijn in je denken en doen. Onze zoon is hier als 7-jarige gekomen en begreep veel dingen wel, onze dochter heeft echter veel te veel meegemaakt en is in Nigeria net voor de dood weggehaald en daar heeft ze nog altijd last van. Ze heeft veel trauma’s en is nu als 13 jarige puber druk om dit goed te kunnen verwerken. Ook al weet je van haar geschiedenis, de gevolgen worden soms pas langzaam of heel laat duidelijk en dat is soms even doorbijten en slikken. Zo blijkt ze toch wel wat hersenschade opgelopen te hebben, maar hoe en wat precies zijn we nog aan het uitzoeken. We zijn altijd bezig om haar nog weer wat beter te helpen. Gelukkig ben ik vrij creatief en komen we steeds stappen verder…

Als je echt open staat voor adoptie, weet dan dat je er in de eerste plaats heel veel voor terug krijgt, want zie je jouw zoon of dochter lachen en echt stralen; daar kan echt niets tegenop. Nee het is niet altijd zoals de erge verhalen die je in het nieuws hoort en ziet, daartegenover staan zoveel adopties die goed afgelopen zijn, maar het staat en valt echt met je eigen inzet, doorzettingsvermogen, flexibiliteit en mogelijkheid om hulp te durven vragen als ouders zijnde. Probeer de gebruiksaanwijzing van je zoon/dochter te begrijpen en vooral samen te zorgen dat je steeds stapjes maakt. Ze hebben veel vaker een complimentje en vooral een seintje “je bent welkom en je hoort ECHT bij ons” nodig, omdat ze al heel vaak in de steek gelaten zijn. Trauma’s kun je soms pas op latere leeftijd gaan verwerken, zoals bij onze dochter van nu 13 jaar. Neem daar de tijd en ruimte voor en vooral laat het kind zichzelf zijn. Want die schaterende lach of iets wat hij/zij bereikt heeft maakt je zo enorm trots. Geniet van de kleine stapjes voorwaarts en neem het leven zoals het is…

Wil je meer weten of gewoon wat vragen aan een ervaringsdeskundige stellen, je mag altijd contact met mij opnemen.